radcaminister

Wielka polityka wogóle mnie nie insteresuje, ale dziś na chwilę nasze podwórkowe sprawy na bok. W Brukseli się nie udało, a Radek z zaciśniętymi zębami od początku grał pod Tuska, żeby w razie gdyby się nie udało nie odbierać premiera jako przegranego. Wprawdzie marszałek sejmu to druga osoba w państwie, ale nie o tym marzył najbardziej, a Radek miałby zostać przesunięty właśnie do sejmu. W wyniku zawiłego układu którego nie chce mi się opisywać prezydent Komorowski może na naszego szefa zarekomendować Pawła Zalewskiego (na bezrybiu i rak ryba). Bronek delikatnie mówiąc Radka nie poważa, a po taśmach wręcz nie znosi, nie tylko dzięki podwarszawskiemu przyjacielowi który rozdaje w kancelarii karty. Grupa naszych kolegów próbuje forsować na szefa MSZ Rysia Sznepfa, ale to na razie gdybanie.

Radca Minister znowu się nieco wyłączył, przygnębiony postępującym rozkładem resortu. Ale w chwili refleksji stwierdza, że do mediów trafia tylko pewien procent spraw z MSZ-u, z których powinna być afera. A to przetarg na obsługę polskiej prezydencji w UE za 34 mln, a to nieudane zakupy mebli, a to grubsza sprawa z informatyzacją. Niedługo pewnie się przedawni przekręt z zakupem naszych wysłużonych Dellów (Delli?), zastanawiający dostawca Blackberry czy wiele drobniejszych spraw – z zamawianiem nic nie wartych ekspertyz włącznie. Ponieważ jednak Radca minister nigdy nie daje informacji nie sprawdzonych i nie do udowodnienia, więc opisze tylko pokrótce sprawę, którą sprawdzał u nas niedawno temu NIK. W zeszłym roku, po odebraniu tego budżetu Senatowi wydaliśmy na projekty polonijne 58 mln zł. Wybrano 100 wniosków na 400 złożonych.
Przypadkowo w tych najlepszych znalazł się wniosek, który nie spełniał nawet wymagań formalnych długości istnienia organizacji. Dlatego to została naprędce założona Fundacja Rozwoju Myśli Obywatelskiej, aby nagle dostać 1,4 mln. Nagle zniknęło wymaganie, że organizacja musi istnieać co najmniej 5 lat. Jej prezes Piotr Kłyk to bliski znajomy Sebastiana Mitrowskiego, ówczesnego asystenta wiceministra spraw zagranicznych Jana Ciska, który nadzorował konkurs. Przypadkowo w fundacji pracowała też niejaka Lucie Szymanowska, żona Macieja Szymanowskiego, drugiego asystenta Ciska. Za prawie milion złotych chcieli utworzyć portal polonijny na Ukraianie (swoją drogą spora suma jak na portal). Pro forma dwie z trzech dotacji po kilkaset tysięcy zblokował sam Radek, bo wiedział o powiązaniach, ale samego Ciska zdymisjonował dopiero dwa miesiące później. Dopiero po kontroli NIK obydwaj stracili pracę w MSZ a dotacja została odebrana. W tym roku do ustawienia 60 mln ale Radca Minister Będzie patrzył na ręce. Jedna z osób w komisji wprawdzie zgłosiła konflikt interesów – więc nie oceniała jednego z projektów, ale za to oceniła 7 pozostałych – konkurencyjnych.

Zmian kadrowych tyle się szykuje że nie wiem o czym pisać… Jego ekscelencja Jarosław Starzyk, ambasador w Konfederacji Szwajcarskiej (i w Lichtensteinie – do którego szczególnie lubił pojechać służbowo) szykuje się do zjazdu, bo zastąpi go Andrzej Byrt, obecnie dyrektor Międzynarodowych Targów Poznańskich, wcześniej porządny ambasador w Berlinie. Pierwszy Radca Wojciech Pomianowski ma nadzieję kilka dni pobyć chargés d’affaires ad interim, ale docelowe ambicje ma większe. Zresztą o wyjazd do Berlina żebrze u Komorowskiego Jaromir Sokołowski, podsekretarz stanu w kancelarii ds. polityki zagranicznej.

Konsul Generalny przy poparciu Bogusia Winida pojedzie na ambsadora w Phenianie (skończył SGPiS i Instytut Spraw Międzynarodowych w Moskwie więc powinien sobie poradzić), zastąpi Edwarda Pietrzyka. Ten – przesadą byłoby mówić że czuje się jak u siebie – mawiał czasem że to najbezpieczniejsza placówka (nawiązując do zamachu na swoje życie w Iraku), ale bliscy koledzy mówią że to dlatego, że nie ma gdzie wydawać pieniędzy. Ciekawostka – sama placówka kosztuje nas 4 mln rocznie (11 tysięcy złotych dziennie – sporo?).

Dotychczasowy zastępca dyrektora Departamentu Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej MSZ Jacek Multanowski – na ambasadora w Macedonii. Napoleon skończył na Wyspie św. Heleny, a Basia Tuge-Erecińska szykuje się na wakacje na Cyprze. Londyn ją dusił podobno, ale zważywszy że jeszcze niedawno koledzy z jednej z frakcji PO wymieniali ją jako kandydatkę na wiceministra, to Nikozja wydaje się być raczej zesłaniem. Aleksander Chećko – postać wyjątkowo odrażający, jako zaufany „dziennikarz” relacjonował w reżymowej prasie zabójstwo ks. Popiełuszki – jest już ambasadorem w Belgradzie. Wstyd! Poza tym że to komuszek, jest wyjątkową świnią jako kolega, więc jeszcze do niego wrócę.

C.d.n…

Ostatnio aż mi się naszego ministra żal zrobiło. No bo człowiek chciałby tak po ludzku, żeby nasz rodak wybił się gdzieś na jakieś stanowisko w NATO czy w Brukseli, zarobił, dowartościował, a nas uwolnił od kierowania resortem. Bo to zasada Radcy Ministra: tu możemy sobie dokładać, ale za granicą gramy zespołowo i nie mówimy na siebie źle. Było blisko: pojechał na Ukrainę, brylował, pogroził i wrócił w przekonany o swojej wielkości. Jeszcze nie zdążył czegoś powiedzieć, ba – jeszcze nie zdążył pomyśleć – a już było to na Twitterze! Kończy 51 lat, a tu taki sukces, i te wywiady od CNN do BBC! Już witał się z Gąską, mimo wrodzonej skromności już oczyma wyobraźni widział te nagłówki w gazetach i siebie jako sekretarza generalnego NATO, szefa unijnej dyplomacji i Sekretarza Generalnego ONZ jednocześnie. Biedny nie mógł przewidzieć, że podpisanym porozumieniem może się ogrzać, ale paląc nim w piecu, bo Janukowicz po prostu uciekł. I jakiś się taki pokorniutki zrobił nagle… Jeden z jego kolegów z PO (swoją drogą kto pomyśli, że ledwie osiem lat temu był Człowiekiem Roku… Gazety Polskiej!) podsumował ostatnio, że Radek kocha siebie z wzajemnością… Tylko którego Radka – tego sprzed lat, myślącego racją stanu, czy zadufanego w sobie błazna, którym się stał w tajemniczych okolicznościach. Ale nie samą polityką człowiek żyje. Dobrze że nasz minister schodzi czasem na ziemię i udziela swoich pomysłów codziennej organizacji resortu. I tak nawet mnie przekonał do nowego typu spółdzielczości placówkowej. Otóż żeby zaoszczędzić na kosztach osobowych, w krajach gdzie jest więcej placówek – będzie tylko jeden kierownik administracyjno-finansowy, a księgowość będzie prowadzona wspólnie. Czyli pracownik KG w Barcelonie swoje rozliczenie podróży służbowej będzie wysyłał do Madrytu, a ten z Monachium do Berlina. To Radek swoje do… Moskwy?

Zmęczony urzędniczą pracą, zagrożony dekonspiracją, i wreszcie zniesmaczony otaczającym mnie emezetowskim bajzlem Radca-Minister przez dłuższy czas milczał, aby za namową wiernych Czytelników powrócić z postanowieniem poprawy.

Tyle się wydarzyło od tego czasu że nie wiadomo od czego zacząć! Dajmy na to – jeden z moich ulubieńców, mistrz ekwilibrystyki koleżeńsko-układowej, bezbwarwny choć nie naiwny dyrektor generalny Jarosław Czubiński pojechał na przepustkę jako ambasador na Litwie. Zastąpił innego z moich ulubieńców – Janusza Skolimowskiego (obrusza się gdy ktoś zarzuca mu, że skończył sowieckie MGIMO – tymczasem on jest przecież absolwentem Akademii Dyplomatycznej MSZ ZSRR w Moskwie!). Nota bene ten były współpracownik służb bezpieczeństwa został przez Radka wysłany na intratną przechowalnię w postaci… Prezesa fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie. Płakać się chce. A Radek niestety nadal jest moim szefem.

Albo taki Jaromir Sokołowski z kancelarii prezydenta – nadal myślami jest ambasadorem w Berlinie, ale źródła zbliżone do MSZ przebąkują, że przy odrobinie dobrej woli wyjedzie co najwyżej do Wiednia.

Ale zaskoczę wszystkich i dla zmylenia pojadę palcem na mapie do… Monachium, gdzie od sierpnia 2012 r. Konsulem Generalnym (nomen omen – w randze radcy-ministra) jest Justyna Lewańska. Kobieta przystojna, intelignetna i pełna artystycznych pomysłów. Coraz bardziej dyplomata, coraz mniej urzędniczka, choć ma sporo przydatnej przebiegłości – pięknie jednak schowanej za zewnętrzną wrażliwością. Sprawy konsularne nie są jej ulubioną działalnością, za często na górę nie zachodzi, ale w końcu trudno znaleźć na to czas gdy ma się tyle innych zajęć. Niby zawodowa dyrygentka, ale kadrowo za pobłażliwa. Szczególnie w jednym z dwóch działów prawnych warto zrobić trochę porządku, przynajmniej zarejestrować odsyłane przez policję znalezione dokumenty, portfele itp. – nie znam się na sztuce konsularnej ale na moje oko powinny być skatalogowane i zamknięte w sejfie? Może gdyby pani sekretarka mniej czasu poświęcała na prywatne tłumaczenia, które bez zażenowania proponuje interesantom, a które kolegom tłumaczy niższymi od konsula zarobkami, można by wszystko wyprowadzić na prostą. Bo nawet mąż Pani B. (imienia nie wymieniam ze względu na jego niepospolitość) nie może wszystkiego, choć tak mówią.

No i konsula Jacka Barylaka musi pilnować, bo lubi chłopak pohasać (kto nie pamięta historii jak małżonka weszła nie w tym momencie co trzeba zaskakując Jacusia w sytuacji in flagranti – z litości pominę co działo się po nakryciu/pokryciu). Żeby od razu ukrócić niepotrzebne domysły – NIE KAŻDA dziewczyna która dostała tam staż czy pracę musiała przejść taką procedurę. Ale to dobry lawirant, każdy zasługuje na drugą szansę, może odrobi to patriotyczną postawą i pracowitością. Bo któż z nas jest bez winy?

Przestraszony widmem dekonspiracji nie pisałem jakiś czas, ale w takim dniu… Byli bowiem w historii świata władcy, którzy koniecznie chcieli zostawić po sobie coś wiecznego. Niekoniecznie ważnego czy wielkiego, ale wiecznego, ważne by wyróżniało ich od poprzedników. Podobnego przeglądu sposobów na zaistnienie dokonał nasz władca. Na mniejszą niż Napoleon skalę, lecz z porównywalnym poczuciem własnej wartości plany snuje Jego Ministerialna Wysokość z Tuska łaski i woli własnej król MSZ Radosław Sikorski II herbu Lis, Wielki Książę Szucha, Jaśnie Pan Dyplomacji, Baronet Służby Zagranicznej, Hrabia Placówek, Murgrabia Centrali, Wielki Książę Grabówki, Pan na Włościach Chobielina (tytulaturę zredukowana do tej używanej na co dzień w gabinecie przez najbliższy dwór i giermków).

Wielkim nietaktem jest wspomnienie o Dniu Służby Zagranicznej bez przypomnienia, komu go zawdzięczamy (lepiej oddaj obiecane w zeszłym roku kubki!). Teraz Jego Ministerialna… (etc.) powołuje kolejną jednostkę budżetową, tym razem Polski Instytut Dyplomacji imienia Radosława… tfu – imienia Ignacego Jana Paderewskiego, oddany w kierownictwo Katarzynie Skórzyńskiej, byłej ambasador w Portugalii i Brazylii. Ile ikry będzie miał instytut można zobaczyć tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=frxQLqsQEOQ (nagroda dla tego kto wytrzyma do końca). Polacem miny które robi Tomasz chłoń odpowiadając na spontanicznie zadane przez internetowy lud pytania (szykuje się do Bratysławy). Ale już nie krytykuję, bo może sam trafię tam na emeryturę! Aha, gdyby komuś z czytelników bloga Radcy Ministra przyszło tam aplikować – uprzedzam, że osoby są już wybrane, w tym osobiście przez Radka a konkurs jest fikcyjny.

Przy takim święcie nie będę pisał o personalnych roszadach, nawet o tym jak przyjemny skądinąd Piotr Nowina Konopka szykuje się na ambasadora Unii Wolnosci przy Stolicy Apostolskiej, choć okoliczności tego są cudowne (Hance juz dziękujemy).Ale i pochwalę ministra, choć awans dla Bogusia Winida wiosny w MSZ nie czyni. Boguś i tak wcześniej czy później będzie ministrem. A na razie… niech się święci 16 listopada!